நான் முதிரும் ரோஜாப் புதர்

சண்முகம் சிவகுமார்

பகிர்ந்து கொள்ளப்படாத வார்த்தைக்குள்

ஒளியில் மிதக்கும் பறவை

ஒருமென் உணர்வு

கவிதையாக வாழும் மனம்

பூக்களோடு வனம் நீள்கிறது

நெரிசல்களில் வாழும்

எனை

காப்பாற்றப்பட வேண்டிய ஒரு

மகிழ்ச்சியை

பொழியக் காத்திருக்கும்

மேகத்தை

உயிருள்

எழும் கற்பகச் சோலையை

அது மலர்த்திக் களிக்கிறது

நாயின் பசியோடு

கையிலையை தூக்கும் நான்

சிவனோடு முரணுறும் பொழுது,

ஒருநாள், இப்படி விதைகளோடு

மிகப் பெரிய

ஒரு நாளாக ஆகிறது

பின்,

காயங்களிலிருந்து

நான்

பொன்னிற ஆடைகளை நூற்று

அணிகிறேன்

வாழ்க்கை,

ரோஜாக்கள் புதராவது போல்

மாற்றமுறுகின்றது.