அச்சம்

கருணை ரவி

எனது இரவுகளில்

செட்டை கழற்றிய சாரையயான்று

சிநேகம் கொள்கிறது

அலகுகளால் கன்னங்களைத் தேய்ப்பது

நாக்கினால் வியர்வையை ஒற்றுவது

வாலைச் சுருட்டி

வளையமாய் கழுத்தில் எறிந்து

மடியை முகருவது

இரவுகள்

அச்சத்தைத் தருகின்றன

நாகங்களுடன் ஸ்பரிசம் கொள்வதாயும்

பற்களில் விசங்கள் இருப்பதாயும்

சாரைகள் தீண்டி

மனிதர்கள் செத்ததாய் எவரும் சொல்வதில்லை

சாரைகள் புணரும் வேளை

போர்த்தெடுக்கும் வெள்ளைச் சேலையில்

அதிர்ஸ்ட தேவதைகளின் சிரிப்பொலிகள் நிறையும்

மலடிக்கும் கருத்தரிக்கும் என

பாட்டி சொல்வாள்

ஒற்றைப் பாம்பு

என்னுடனேன் சிநேகம் கொள்கிறது...

என்னைப் புணர்வதற்கோ?